บ้านนก ND-Diary "นกเล่าเรื่อง": 2022

พูดกับฉันในวันที่ผ่านมา....เมื่อฉันคิดอยากจะเป็นช่างถ่ายรูป (ในวัยเด็ก)

ภาพจาก Google

ในวัยเด็กหลายๆคน มีความคิดจินตนาการเป็นของตัวเอง คิดอยากจะทำโน่น อยากจะทำนี้ อยากจะเป็นโน่น เป็นนี้ตามประสาเด็ก ๆ เราก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่เป็นอย่างนั้น ความคิดตอนเด็ก ๆ ของเราในตอนนั้น เราคิดอยากจะเป็นคนถ่ายรูป ความคิดนี้เกิดจากการที่เราไปร้านถ่ายรูปกับแม่ เราได้เห็นช่างถ่ายรูปทำงานมีกล้องสี่เหลี่ยมๆ ในห้องถ่ายรูปหลายตัว ที่ใช้ในการถ่ายรูปดูแล้วมันเท่ดี เราอยากจะมีกะเค้าบ้าง จึงคิดอยากจะเป็นคนถ่ายรูปในตอนนั้น

ภาพจาก Google

พอโตขึ้นเราเองก็อยากจะมีกล้องถ่ายรูปดี ๆ ถ่ายรูปสวย ๆ และมื่อเรียนจบมัธยมเราก็มีความคิดที่จะเรียนต่อในสาขาถ่ายภาพ และจะเป็นคนถ่ายรูปให้ได้ แต่ในสมัยนั้นวิชาชีพนี้ไม่มีมากนัก และไม่มีใครให้แนะนำเราได้ และที่บ้านเรามีน้องท่ี่ยังเรียนอยู่หลายคน แม่เราจึงแนะนำว่าให้เลือกสาขาที่จบออกมาได้งานทำแน่นอนไม่ตกงาน ได้เงินเดือนที่มั่นคง เรียนในสาขาที่ตลาดงานต้องการคนทำงาน จะได้มีเงินเร็ว ๆ จากนั้นแม่เราก็บอกสาขาที่จะเรียนมาให้เราไปลองคิดดู ตัวเราเองก็ไม่ได้มีปัญหากับสาขานั้นก็สอบเข้าเรียนต่อจนกระทั้งจบหลักสูตร และได้ทำงานตรงกับสาขาที่เรียนจบมีเงินเดือนที่ต้องการ เราตั้งใจทำงานและเรียนรู้งาน

ภาพจาก Google

และในขณะเดียวกันเราก็เก็บเงินเพื่อสานต่อความฝันของตัวเองในวัยเด็กอีกครั้ง ถึงจะช้าไปแต่เราก็ยังดีใจที่ตัวเองไม่ลืมความฝันของตนในวัยเด็ก

เราเริ่มเรียนรู้ด้วยตัวเอง และจากคนอื่นที่มีความรู้ช่วยสอนให้ เราเริ่มเรียนรู้อย่างช้า ๆ จนเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ เราหวังว่าจะเก่งเหมือนอย่างช่างถ่ายรูปคนนั้น ถึงเราจะไม่ได้เป็นช่างถ่ายรูป ไม่มีร้านถ่ายรูปเป็นของตัวเอง แต่เราสามารถถ่ายรูปได้อย่างที่เรารักและอยากจะทำ

เมื่อประถมคัดลายมือได้รางวัล....ปลอบใจ

ภาพจาก Google

คำว่า "รางวัลปลอบใจ" ทำให้เรานึกถึงตอนเด็ก ๆ สมัยชั้นประถมเราได้เข้าร่วมคัดลายมือของชั้นเรียน เราไม่ชนะไม่ได้รับรางวัล เราได้เพียงรางวัลปลอบใจ ในตอนนั้นเราดีใจที่ได้รับรางวัล ซึ่งดีกว่าที่เราไม่ได้อะไรเลย

ภาพจาก Google

การที่เราไม่ชนะนั้นไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้พยายาม เราฝึกหัดเขียนเพื่อเข้าร่วมแข่งขันครั้งนี้เป็นอย่างมาก เราคิดว่าลายมือเราค่อยข้างดีอย่างเด็กนักเรียนทั่ว ๆ ไป แต่ยังไม่ดีพอเท่ากับคนชนะ

ยังจำคำโกหกที่เค้ามีให้กับฉัน "Lie to me"

"Lie to me" ถามว่าเคยถูกใครโกหกหรือเปล่า.... เคยซิ รู้สึกอย่างไร.... ก็เจ็บนะ โดยเฉพาะคำโกหกจากคนรัก ซึ่งเราคิดเสมอว่าเค้ารักเราจะซื่อสัตย์กับเรา

ภาพจาก Google

ไม่คิดว่าจริง ๆ แล้วทุกๆคำที่บอกมันเป็นคำโกหกที่เราได้รับ ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผ่านมาหลายสิบปี ซึ่งตอนนี้ก็ยังจำอยู่เลยว่าเค้าโกหกเรื่องอะไร ถามว่าตอนนั้นให้อภัยให้หรือเปล่าบอกเลย.... ให้อภัยไม่ได้ เพราะมันเป็นคำโกหกจากความไว้เนื้อเชื่อใจ

ภาพจาก Google

และเมื่อไม่สามารถให้ความเชื่อใจกันได้อีกครั้งก็ต้องตัดขาดกันไป หากถามคำถามเดียวกันในปัจจุบันนี้ ตอบได้ว่าให้อภัยให้เค้าได้หรือไม่ เราคงจะให้อภัยแล้วแต่ไม่ลืมเรื่องราวที่เค้าได้ทำเอาไว้

ภาพจาก Google

เราไม่คิดเจอะเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ต่างคนต่างไปมีชีวิตของตัวเองเป็นดีที่สุด เราดีใจมากๆ กับการตัดสินใจออกจากโลกของความโกหกได้ในครั้งนั้น เป็นการตัดสินใจที่ดีจริง ๆ ทำให้เราได้พบกับคนที่ดีในวันนี้

เมื่อสุนัขถูกทิ้งกลายเป็นสุนัขจรจัด

สัตว์เลี้ยงถูกทิ้งโดยเฉพาะสุนัข ซึ่งเป็นสัตว์เลี้ยงที่เรารักและชอบทีสุด ตั้งแต่เด็ก ๆ จำความได้ก็เห็นสุนัขอยู่ที่บ้านแล้ว เรากับพี่ชายมีสุนัขเป็นของตัวเองจำได้ในรูปถ่ายตอนเด็กๆ เราอุ้มตัวสีดำเป็นสุนัขตัวเมีย พี่ชายเราอุ้มตัวสีลายเป็นสุนัขตัวผู้ นั้นคงเป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกของเรา

บ้านเดิมตอนเด็ก ๆ จะล้อมรั้วกันไม่ให้สุนัขออกไปข้างนอก พวกเราเลี้ยงจนทั้งสองตัวออกลูก ออกหลาน ที่บ้านจะเลี้ยงดูอย่างดีฉีดยาทำหมัน จนกระทั้งที่บ้านเราย้ายบ้านไปอยู่ที่ใหม่ก็ยังเลี้ยงสุนัขกันอยู่ตลอดมา

จนกระทั้งสุนัขตัวสุดท้ายของบ้านเริ่มแก่ลง พวกเราก็โตเป็นผู้ใหญ่แยกย้ายกันไปทำงาน ทุกคนที่บ้านต่างลงความเห็นว่าต่างฝ่ายต่างทำงานไม่มีใครดูแล เลยตัดสินใจจึงคุยกันว่าจะเลี้ยงสุนัขตัวนี้เป็นตัวสุดท้ายหากสุนัขนี้ตายก็จะต้องหยุดเลี้ยง หลังจากนั้นสุนัขของพวกเราก็ตายตามอายุขัยของมัน ที่บ้านก็ไม่เลี้ยงสุนัขอีกเลย

หลายปีแล้วที่เราไม่ได้เลี้ยงสุนัข แต่เราก็ชอบมองเวลาเห็นใครเลี้ยงดูสุนัขด้วยความรัก ทุกๆครั้ง เวลาเห็นสุนัขจรจัดที่ถูกทอดทิ้งไว้ข้างถนน หรือแม้แต่ที่อยู่ในวัดเราไม่ชอบใจเอาเลย รู้สึกโกรธคนที่เอามาทิ้ง ยังคิดว่าทำไม่ตอนที่อยากจะเลี้ยงก็เอามาเลี้ยง ไม่คิดให้ดีเสียก่อนว่าจะต้องรับผิดชอบอะไรบ้าง พอเบื่อไม่รักเพราะไม่น่ารักเหมือนตอนเป็นลูกสุนัข หรือเลี้ยงสร้างความเดือนร้อนให้ที่บ้าน ก็เลยนำไปทิ้งบัดความรับผิดชอบให้กับคนในสังคม ส่วนตัวเราไม่ค่อยมีเวลาได้กลับไปบ้านสักเท่าไร พอกลับไปเห็นน้องสาวสองคนเอาอาหาร เศษอาหารที่เหลือกินใส่ถุง เอาไปให้สุนัขจรจัดข้างถนนที่มีคนเอาไปทิ้งไว้ ที่ตรงนั้นเป็นที่ดินว่างๆ ติดถนนห่างออกไปจากหมู่บ้านเล็กน้อย ตอนขับรถผ่านเราเห็นว่าที่ตรงนั้นมีสุนัขประมาณ 6-8 ตัวมาอยู่รวมกัน

ภาพจาก Google

เมื่อก่อนเราจำได้ว่าที่ตรงนั้นไม่มีสุนัขเลยสักตัว น้องสาวบอกว่ามีคนเอามาทิ้งไว้ จากหนึ่งตัว กลายเป็นสองตัว และต่อไปเรื่อย ๆ น้องสาวทั้งสองคนเป็นคนใจดีรักสุนัข ยิ่งไม่มีสุนัขที่บ้านแล้ว พอเห็นสุนัขตัวผอมโซไม่มีอะไรกินก็อยากจะช่วยเลยเอาอาหารไปให้ เห็นแบบนั้นก็บอกน้องว่า เอาอาหารไปให้สุนัขกินเป็นเรื่องที่ดีที่มีใจช่วยเหลือสัตว์ แต่มองในมุมกลับกันถ้าน้อง นำอาหารไปให้สุนัขกินบ่อย ๆ เป็นประจำ ใครๆ ที่เห็นจะก็ต้องคิดว่าน้องสาวเป็นเจ้าของสุนัข หากสุนัขไปกัดใคร หรือไปทำความเดือดร้อนให้กับใคร เค้าอาจจะมาตามที่น้องสาวก็ได้ ว่าน้องสาวเป็นเจ้าของสุนัขพวกนั้นเพราะนำอาหารไปให้พวกมันกิน

ภาพจาก Google

สุนัขจรจัดไม่มีเจ้าของ ชอบวิ่งตามถนน เวลาเห็นใครขับมอเตอร์ไชค์ก็ไล่เห่าไม่หยุด พอมีสุนัขอยู่กันเยอะ ๆ เหมือนจะสร้างกลุ่มไล่คนที่ขับรถผ่านไปมาไม่หยุด เราคุยกับน้องจนเข้าใจ น้องสาวก็ไม่เอาอาหารไปให้สุนัขเหล่านั้นบ่อย ๆ นาน ๆ จะให้สักครั้ง เรารู้ว่าสิ่งที่ให้น้องหยุดทำเป็นเรื่องไม่ดี ไม่มีใจเมตตากรุณาต่อสัตว์ แต่เราก็ไม่อยากเป็นพวกโลกสวยแล้วน้องสาวเราจะเดือดร้อน

ภาพจาก Google

หลังจากที่น้องสาวหยุดให้อาหารบ่อย ๆ และหยุดให้ช่วงโรคพิษสุนัขระบาด น้องสาวบอกว่าสุนัขที่นั้นไปกัดคนที่ขับรถมอเตอร์ไชค์ ไปแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาจัดการเพื่อความปลอดภัยของคนที่ใช้เส้นทางนั้น

ภาพจาก Google

ทนายเกิดผล แก้วเกิด เปิดข้อกฎหมายไขคำตอบกรณีหมาจรจัดกัดคนใครจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ระหว่างคนที่ให้อาหารเป็นครั้งคราวด้วยความเมตตา คนที่ให้อาหารหมาเป็นประจำ หรือ เทศบาล / อบต. / กรมปศุสัตว์ (จากข่าวคมชัดลึก)

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่า หมาจรจัดที่คนให้อาหารเป็นครั้งคราว เป็นบางครั้งบางโอกาส ด้วยความเมตตา รวมถึงคนที่ให้อาหารประจำ แต่ไม่ใช่ผู้รับเลี้ยงรับผิดชอบชีวิตของสุนัขจรจัด ไม่ถือว่าเป็นเจ้าของสุนัขจรจัด มีคำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.764/2556 ที่อธิบายในเรื่องนี้ว่า การให้คำนิยามความหมายของคำว่า "เจ้าของสุนัข" หมายความรวมถึง "ผู้ให้อาหารสุนัขเป็นประจำด้วย" นั้น มีผลทำให้ประชาชนที่เพียงแต่ให้อาหารแก่สุนัขจรจัดเป็นประจำด้วยความเมตตา ต้องมีภาระหน้าที่ในการพาสุนัขจรจัดไปฝังไมโครชิปและจดทะเบียนสุนัข มิเช่นนั้นอาจทำให้บุคคลนั้นกระทำผิดกฎหมาย ทั้งที่หน้าที่ในการจัดการ ควบคุม ดูแลสุนัขจรจัด เป็นหน้าที่ของท้องถิ่น แต่ท้องถิ่นกลับผลักภาระดังกล่าวมาให้กับประชาชน ดังนั้น การให้บทนิยามดังกล่าว ที่ให้หมายความรวมถึง "ผู้ให้อาหารสุนัขเป็นประจำด้วย" จึงเป็นข้อบัญญัติที่

1. สร้างขั้นตอนโดยไม่จำเป็น

2. สร้างภาระให้เกิดกับประชาชนเกินสมควร

3. ไม่ชอบด้วยกฎหมาย

ศาลปกครองสูงสุดจึงพิพากษาให้เพิกถอนข้อบัญญัติฯ ข้อ 5 เฉพาะที่ให้ความหมาย "เจ้าของสุนัข" ว่า ผู้ให้อาหารสุนัขเป็นประจำด้วยแต่ถ้าหมาไม่มีเจ้าของกัดคนใครต้องรับผิดชอบ เมื่อหมาจรจัดไม่มีเจ้าของ และจะไปบังคับคนที่เลี้ยงประจำมารับผิดชอบก็ไม่ได้ เทศบาล องค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) หรือ กรมปศุสัตว์ ต้องเป็นผู้รับผิดชอบ คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดคดีที่ อ.1751/2559 ได้วินิจฉัยไว้ว่า เป็นหน้าที่ขององค์การบริหารส่วนตำบล หรือกรมปศุสัตว์ ที่จะต้องรับผิดชอบในการจัดการดูแลสุนัขจรจัด ซึ่งสุนัขเป็นสัตว์ควบคุมตามพระราชบัญญัติโรคพิษสุนัขบ้า พ.ศ. 2535

เมื่อสุนัขจรจัดไปทำลายทรัพย์สิน หรือรุมกัดผู้อื่นก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้อื่น องค์การบริหารส่วนตำบล หรือกรมปศุสัตว์จึงต้องรับผิดชอบต่อความเสียหายนั้น ตามมาตรา 67 และ มาตรา 68 แห่ง พ.ร.บ.สภาตำบลและองค์การบริหารส่วนตำบล พ.ศ.2537 ให้ราชการผู้ถูกฟ้องคดีต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายให้กับเอกชนผู้ฟ้องคดีนั้น (ขอบคุณบทความจากข่าวคมชัดลึก)

เรื่องไม่เป็นเรื่อง

หลาย ๆ ครั้ง เรื่องไม่เป็นเรื่องสามารถทำให้เกิดเป็นเรื่องได้เหมือนกัน บางครั้งกลายเป็นเรื่องใหญ่โต โดยเฉพาะในการสนทนาวงเหล้า ส่วนใหญ่คนในวงเหล้า ดืมเหล้ากันไปคุยกันไปเรื่องที่คุยก็เป็นเรื่องทั่ว ๆ ไปไม่มีหลักการความสำคัญ แต่ก็ยังให้เกิดการทะเลาะกันจากเรื่องไม่เป็นเรื่องก็มีเยอะไป

ขอบคุณ ภาพจาก Google

หรือเรื่องของสามีภรรยา คู่รัก แกล้งยอกล้อกันไปกันมาก็ทำให้โกรธกันก็มี สำหรับเรื่องไม่เป็นเรื่องของเรากับคนที่บ้าน ในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาอากาศไม่เป็นใจให้ออกไปไหน อีกอย่างหนึ่งเราสองคนไม่มีโปรแกรมอะไร เลยอยู่บ้านดีกว่า โดยส่วนตัวเราจะเป็นคนทำกับข้าวกินเองที่บ้านส่วนใหญ่ และเราจะคิดเมนูในแต่ละวันว่าจะทำอะไรดี แต่วันนี้มื้อกลางวันเราถามว่าอยากกินอะไร เดี๋ยวเราจะทำให้ แต่คนที่บ้านบอกว่าไม่ต้องทำหรอกมื้อเที่ยงเดี๋ยวสั่งให้เค้ามาส่ง

ขอบคุณ ภาพจาก Google

อ้าวเราถามคุณว่าจะกินอะไรไม่ได้บอกว่าจะให้สั่งอะไรมากิน คนละเรื่องกันมั๊ย!!! ที่บ้านก็มีเนื้อสัตว์ผักสดก็เต็มตู้เย็น กินอะไรเดี๋ยวเข้าครัวทำให้กิน ได้คำตอบว่างั้นก็ทำมาเถอะอะไรก็ได้ทั้งนั้นละ ได้คำตอบเราก็เข้าครัวเตรียมทำอาหารมื้อเที่ยง

พอเริ่มหาส่วนผสมในตู้เย็นว่าจะทำอะไรดี คนที่บ้านก็เดินออกมาบอกว่าจะอยากจะกินข้าวผัด บอกมาแต่หัวข้อข้าวผัดไม่บอกว่าข้าวผัดอะไร อ้าวอีกรอบ ดีนะเรายังไม่ได้เริ่มต้นทำอะไร ข้าวผัดก็ข้าวผัดตามใจเลย ไม่นั้นจะกลายเป็นเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดไปอีก

Queen Elizabeth II has died ( สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ทรงเสด็จสวรรคต)

ภาพจาก Google

เมื่อวันที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2565 พระราชวังบักกิงแฮมได้ออกแถลงการณ์ สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ทรงเสด็จสวรรคตเมื่อเวลา 15:10 น. พระองค์เสด็จสวรรคตอย่างสงบที่ปราสาทบัลมอรัล ในสกอตแลนด์ ขณะมีพระชนมพรรษา 96 พรรษา เป็นพระมหากษัตริย์ที่ครองราชนานที่สุดถึง 70 ปี ในบรรดาพระมหากษัตริย์อังกฤษและเป็นรัชกาลที่ได้รับการยืนยันว่ายาวนานที่สุดในบรรดากษัตริย์หญิงในประวัติศาสตร์

ภาพจาก Google

การเสด็จสวรรคตของ สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2ได้รับการประกาศให้สาธารณชนทราบอย่างเป็นทางการณ์ มีการลดธงชาติสหราชอาณาจักร ที่โบกสะบัดเหนือพระราชวังลงครึ่งเสาเมื่อเวลา 18:30 น.ตามเวลาท้องถิ่น และมีการติดประกาศเรื่องการสวรรคตที่รั้วพระราชวัง ประชาชนก็โศกเศร้าและร่ำไห้หลังได้ทราบข่าว มีประชาชนหลายพันคนต่างทยอยเดินทางมาวางดอกไม้ เพื่อถวายความอาลัยที่หน้าประตูของปราสาทบัลมอรัล พระราชวังโฮลีรูด พระราชวังบักกิงแฮม พระราชวังวินด์เซอร์ และตำหนักซานดริงแฮม

ภาพจาก Google

สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 เป็นกษัตริย์องค์แรกที่สิ้นพระชนม์ในสกอตแลนด์ตั้งแต่พระเจ้าเจมส์ที่ 5 ในปี ค.ศ. 1542 สาเหตุการเสียชีวิตของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ถูกบันทึกว่าเป็นการ "เสียชีวิตด้วยวัยชรา" ในวันที่ 12 กันยายน พระบรมศพของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ถูกนำขึ้นรอยัลไมล์ไปยังอาสนวิหารเซนต์ไจลส์ ซึ่งวางมงกุฎแห่งสกอตแลนด์ไว้บนนั้น พระบรมศพของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 พักอยู่ที่มหาวิหารเป็นเวลา 24 ชั่วโมง โดยมี Royal Company of Archers คอยคุ้มกัน ในระหว่างนั้นได้อนุญาตให้ประชาชนเข้าไปทำความเคราพพระบรมศพได้ หลังจากนั้นก็เคลื่อนย้ายพระศพกลับลอนดอน

ภาพจาก Google

พระราชพิธีพระบรมศพจัดขึ้นที่มหาวิหารเวสต์มินสเตอร์ กลางกรุงลอนดอน ซึ่งเคยเป็นสถานที่จัดพระราชพิธีบรมราชาภิเษก และพิธีอภิเษกสมรสของสมเด็จพระราชินีนาถมาแล้ว พระบรมศพของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบธเถูกนำไปยังห้องโถงเวสต์มินสเตอร์ ที่ซึ่งพระบรมศพจะตั้งอยู่ที่นี้เป็นเวลาสี่วัน เพื่อเปิดให้สาธารณชนเข้าถวายสักการะแก่พระบรมศพ ในวันที่ 16 กันยายน ลูกๆ ของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ได้ยืนเฝ้ารอบพระศพ และในวันรุ่งขึ้นหลานทั้งแปดของสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2ก็ทำเช่นเดียวกัน นอกจากนี้มีประชาชนจำนวนมากที่ต่อแถว เพื่อที่จะเข้าไปทำความเคราพพระบรมศพที่ใช้เวลาในการต่อแถวนานประมาณ 9- 12 ชั่วโมง

ภาพจาก Google

งานศพของพระราชินีจัดขึ้นที่ Westminster Abbey ในวันจันทร์ที่ 19 กันยายน เวลา 11.00 น. ซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่มีการจัดพิธีศพของพระมหากษัตริย์ที่แอบบีย์ตั้งแต่พระเจ้าจอร์จที่ 2 ในปี ค.ศ. 1760 มีผู้คนมากกว่าหนึ่งล้านคนเรียงรายอยู่ตามถนนในใจกลางกรุงลอนดอนและวันนี้ก็ได้รับการประกาศให้เป็นวันหยุดของประเทศ และหลาย ๆ ประเทศในเครือจักรภพอีกด้วย

ภาพจาก Google

การจัดพิธีพระบรมศพถูกถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ วิทยุ และช่อง YouTube ของราชวงศ์ เพื่อให้ผู้คนทั่วโลกได้ร่วมไว้อาลัย พระราชพิธีพระบรมศพ จะเคลื่อนย้ายหีบพระบรมศพจากเวสต์มินสเตอร์ฮอลล์
มายังมหาวิหารเวสต์มินสเตอร์ที่อยู่ใกล้กัน โดยใช้รถปืนใหญ่เกียรติยศ (State Gun Carriage) ของราชนาวีอังกฤษ ซึ่งมีการใช้งานครั้งสุดท้ายในพิธีศพของลอร์ดเมาต์แบตเทนเมื่อปี 1979 โดยมีทหารเรือ 142
คนเป็นผู้ลากจูงรถ กษัตริย์ชาร์ลส์ที่สาม (Charles III) และเหล่าพระบรมวงศ์เสด็จพระราชดำเนินมาในขบวนนี้ด้วย

ภาพจาก Google

หลังพระราชพิธีใน Westminster Abbey เสร็จสิ้นลง หีบพระบรมศพได้ถูกนำไปยังพระราชวังวินด์เซอร์ เพื่อประกอบพิธีขั้นสุดท้ายที่โบสถ์น้อยเซนต์จอร์จภายในบริเวณของปราสาทวินด์เซอร์ มีความเป็นส่วนพระองค์และใกล้ชิดในหมู่พระญาติ

ภาพจาก Google

หลังจากพิธีการที่โบสถ์เซนต์จอร์จ ปราสาทวินด์เซอร์ หีบพระบรมศพถูกฝังไว้เคียงข้างกับของเจ้าชายฟิลิป ดยุคแห่งเอดินบะระ พระราชสวามี โดยอยู่ร่วมกับหีบพระบรมศพของพระราชบิดาและพระราชมารดาของสมเด็จพระราชินีนาถด้วย