บีเกิล (Beagle)

บีเกิล (Beagle) สุนัขมีถิ่นกำเนิดในประเทศอังกฤษ อยู่ในกลุ่มสุนัขล่าเนื้อ (Hound) และเป็นสุนัขที่มีประสาทด้านการดมกลิ่นเป็นเลิศ (scent hounds) จึงได้มีการฝึกให้เป็นสุนัขตรวจสอบของผิดกฎหมาย อย่างเช่น ยาเสพติด วัตถุระเบิด เป็นต้น สุนัขมีถิ่นกำเนิดในประเทศอังกฤษ อยู่ในกลุ่มสุนัขล่าเนื้อ (Hound) และเป็นสุนัขที่มีประสาทด้านการดมกลิ่นเป็นเลิศ (scent hounds) จึงได้มีการฝึกให้เป็นสุนัขตรวจสอบของผิดกฎหมาย อย่างเช่น ยาเสพติด วัตถุระเบิด เป็นต้น

บีเกิลเป็นสุนัขที่สุภาพพวกมันค่อนข้างเป็นมิตรไม่ดุร้ายเกินไปหรือเฉื่อยชาเกิน จึงได้รับความนิยมในฐานะสัตว์เลี้ยง แต่เนื่องจากบีเกิลเป็นสุนัขสำหรับล่าสัตว์ ทำให้พวกมันมีพลังงานในตัวมากและชอบการออกกำลังกาย  ผู้เลี้ยงบีเกิลจึงต้องนำไปออกกำลังกายบ้างอย่างน้อยวันละ 2 ครั้ง ช่วงเวลาตอนเช้า และช่วงเวลาตอนเย็น 

บีเกิ้ลมีขนสั้นจึงง่ายต่อการดูแล ไม่ต้องมีการดูแลขนมากนัก การดูแลทำความสะอาดบีเกิลแค่อาบน้ำให้อาทิตย์ละครั้งก็เพียงพอ บีเกิลเป็นสุนัขที่เหมาะกับเด็ก ๆ เป็นสุนัขที่วิ่งเล่นได้นานไม่เหนื่อยง่าย ๆ

ข้อระวังในการเลี้ยงบีเกิลไม่ควรปล่อยบีเกิลอยู่ตามลำพัง เพราะสุนัขที่มีนิสัยขี้เบื่อ หากอยู่ตัวเดียวเป็นเวลานานๆก็จะเกิดความเบื่อและจะทำให้ซนมากๆ เพราะนั้นเป็นการคลายเครียดของบีเกิล

 

ทริปทั่วไทย เราไปนครพนม (Nakhon Phanom)

 

นครพนม (Nakhon Phanom) จังหวัดในภาคอีสานที่เรียกขานว่าเป็นเมืองแห่งความสุข  นครพนมเป็นจังหวัดชายแดนตั้งเลียบชายฝั่งขวาของแม่น้ำโขง ตรงข้ามกับเมืองท่าแขก แขวงคำม่วนของประเทศลาว 

นครพนมมีสถาปัตยกรรมเก่าแก่ ได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนพระธาตุพนมปูชนียสถานคู่บ้านคู่เมืองซึ่งประดิษฐานอยู่ ในอำเภอธาตุพนม ณ วัดพระธาตุพนมวรมหาวิหาร พระธาตุพนมเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวนครพนม และยังเป็นที่เคารพของชาวไทยภาคอื่นรวมถึงชาวลาว ถ้าใครได้มากราบพระธาตุพนมสักครั้ง ก็ถือเป็นเป็นสิริมงคลแก่ชีวิตจะมีความเจริญรุ่งเรือง

พญาศรีสัตตนาคราช  แลนด์มาร์คของนครพนม ประดิษฐานอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง บนลานศรีสัตตนาคราช  เป็นองค์พญานาคทองเหลืองที่ใหญ่ที่สุดของภาคอีสาน  พญาศรีสัตตนาคราช มีความเด่นสง่าเพราะมี 7 เศียร ลำตัวเดียว หากใครมาขอพรหรือบนบานองค์พญาศรีสัตตนาคราช อาจสัมฤทธิ์ผลเพราะเชื่อว่ามีความศักดิ์สิทธิ์  มาถึงนครพนมไม่พลาดกราบไหว้ของพรองค์พญาศรีสัตตนาคราชเพื่อความเป็นสิริมงคล

ถนนคนเดิน อยู่บริเวณถนนสายเลียบฝั่งโขงโดยเริ่มตั้งแต่ลานศรีสัตตนาคราช ไปสิ้นสุดที่หอนาฬิกาประวัติศาสตร์ เปิดให้บริการทุกวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ตั้งแต่เวลาประมาณ 16.00 น. – 22.00 น. โดยทั้งสองข้างทางเรียงรายด้วยร้านค้า  มีพ่อค้าแม่ค้าซึ่งเป็นคนในพื้นที่ นำของมาขาย มีทั้งของกินแบบพื้นถิ่น ข้าวของเครื่องใช้เสื้อผ้า ของกระจุกกระจิกหลายแบบ 

บ้านลุงโฮ หรือบ้านท่านโฮจิมินห์ (: Hồ Chí Minh, โห่ จี๊ มิญ; คำแปล "แสงสว่างที่นำทาง") เป็นหมู่บ้านเก่าแก่ ที่ครั้งหนึ่งอดีตประธานาธิบดีสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม นายโฮจิมินห์ได้เคยเข้ามาอาศัยพึ่งพระบรมโพธิสมภารของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชแห่งราชอาณาจักรไทย เพื่อกอบกู้เอกราชของเวียดนามในช่วงระหว่างการทำสงคราม

จุดเปลี่ยน

จุดเริ่มต้นหลังจากจบการศึกษาและเข้าทำงาน สมัยก่อนบ้านที่อยู่อาศัยนั้นห่างจากตัวเมืองพอสมควร หากต้องการเดินทางเข้าไปในเมืองจะต้องมีรถเป็นของตัวเอง หรือไม่ก็จะต้องนั่งรถสองแถวถีงจะเข้าไปในเมืองได้ รถไม่ได้ผ่านหน้าบ้าน ดังนั้นจะต้องเดินออกไปคอยที่หน้าปากซอยซึ่งเป็นถนนใหญ๋  รถจะขับผ่านประมาณ 15-20 นาที่ต่อ 1 คัน หากวันไหนมีรถเข้าคิวน้อยก็จะขยายเวลาออกไปอีก หรือไม่ก็มีผู้โดยสารเต็มคันรถก็จะไม่หยุดให้ 

ภาพจาก Google

งานที่ทำต้องเข้างานก่อน 8.00 น แต่ใน 1 เดือน หรือ 2 เดือน จะต้องมี1วัน ที่ไปทำงานเช้ากว่าปกติ  หากคอยรถสองแถวอาจจะทำให้เข้างานสายได้ เราต้องออกจากบ้านแต่เช้า ทำให้เกิดความคิดที่จะมีมอเตอร์ไซค์สักคันเพื่อจะได้ใช้ขี่ไปทำงาน  

ภาพจาก Google

ความคิดที่จะหัดขี่มอเตอร์ไซค์ก็เริ่มขี้น โดยใช้มอเตอร์ไซค์ของแม่ในการหัด เริ่มหัดขี่ในหมู่บ้านอยู่หลายวัน แต่แล้วมีเหตุการณ์ที่จะต้องจดจำ เราเอารถมอเตอร์ไซค์ออกไปขี่เพื่อจะไปซื้อของในตลาดหมู่บ้าน  ออกจากบ้านไปแค่เสาไฟฟ้า รถเกิดเสียหลักทำให้รถพุ่งเกือบไปชนกับเสาไฟอีกต้น เราตกใจมากได้รับบาดเจ็บที่มือ แขน และข้อศอก มีรอยถลอกเลือดไหล แต่โชคดีไม่มีแผลที่ขา มีแค่รอยฟกช้ำ เพราะเราใส่กางแกงขายาว ถ้าใส่ขาสั้นคงเจ็บมากกว่านี้ ความกลัวที่จะขี่ใมอเตอร์ไซค์ คิดจะจับมอเตอร์ไซค์อีกครั้งก็ไม่กล้า จนต้องล้มเลิกเรื่องขี่มอเตอร์ไซค์ไปในที่สุด  หลังจากนั้นเราเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ไปเรียนขับรถยนต์แทน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเราก็ขับรถยนต์มาตลอด ถามว่าขี่มอเตอร์ไซค์เป็นไม่ตอบได้เลยว่าไม่เป็น

ภาพจาก Google

มดตัวน้อยตัวนิด

 

มดตัวน้อยตัวนิด มดตัวน้อยตัวนิด มดมีฤทธิ์น่าดู ยู้ฮู

มาไวไวกันหน่อย มาเร็วเร็วกันหน่อย ยู้ฮู

ฉันเป็นมดขยัน ฉันเป็นมดขยัน มดทั้งนั้น อู้ฮู

งานเราไม่เคยหวั่น ทำงานกันสนุก ยู้ฮู

สมัยเด็กทุก ๆ หน้าร้อนเราแม่จะพาลูก ๆ ไปเยี่ยมญาติที่นั้นจะมีเด็ก ๆ ลูกหลานพี่ ๆ น้อง ๆ อายุรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่หลายคน เด็ก ๆ พอรวมตัวกันก็มีแต่เรื่องชุกซน เล่นโน่นนี้ไม่เหนื่อย วันหนึ่งที่จำไม่ลืมพวกเราตามคุณลุงคนเลี้ยงหมูอาศัยอยู่ข้างบ้านตาเล็ก คุณลุงคนนั้นชอบไปแหย่รังมดแดง เพื่อที่จะเอาไข่มดแดงไปทำอาหาร พวกเราเด็ก ๆ นึกสนุกก็ตามไปดูเค้าแหย่รังมดแดง  ถูกมดแดงกัดกลับบ้านคันแสบร้อนกันทั่วหน้า